Poezi që vjen si baladë, shkruar nga Kasam Shaqirvela
Drita më vjen nga perëndimi
(elegji për Ibrahim Rugovën)
Dardani e Lashta ime
Ylli Bardh ndër vegime
Sikur jeta më je sublime
Fort gëzohem në tuat zgjime
Teshë e ferrë në sy u bëre
Për grabitqarët e kësaj ane
Unë me bukë e ato me gur
Mirëkuptim nuk gjetëm kurrë
Ne të pushtuar e ato pushtues
Ne të drejtë e ato mashtrues
Prapë bota perëndimore nuk e sheh
Shtetin krimogjen hala s’e përnjeh
Dhe ju na folni gjithmonë
Me kubia, ju ore të zinj kobarë!
Na ureni veç pse jami shqiptarë
Pse nuk bëhemi si ju o barbarë
U munduat fort të na përçani
Në kalifate të na ndani…
Andej nga lindja të na orientoni
Asimilimin tonë fort e doni..?!
Por u shkoj puna huq…
treshit sllav, grek e turq
të mbështetur nga nëna Rusi
që krejt lindjes i jep gji…
Por shqiptarizmi s’do ta lejojë
Që gjeni arbrit t’i dështojë
Me forcën e shpirtit do ta ndalojë
Kah Ylli Bardhë do ta drejtojë
Se shikimi im është kah perëndimi
Atje rrënjët i kishte dhe i ka i imi
Drita e syve më vjen nga andej,
Unë nga lindja kurrë s’do të kthej’
“Dardania Sacra” është e shenjtë
S’ka si ajo edhe një të njejtë..
Çetën e studiuesve shqiptarë
Tashmë arkivat e kanë parë
Ju vazhdoni të flisni me pretendime
Keq e kuq për shqipen time
Që ishte dhe është hyjnore…
Që mëkoi dhe gjuhët botërore
Për emrin Dardan…
Dhe trollin Dardani…
Që nga vetë Hyji është zënë
Binjak me Diell e Hënë
Për gjakun tim nga Iliria
Trimëria, urtësia e dija
Burojnë nga krojet e mia
Për shpirtin tonë human
Që kurrë nuk morëm
Por vetëm dhamë…
E kush me gojë s’e ka thënë
Për rrënjët tona nga Pellazgjia
Atje në Dodonë ku falej dhe perëndia
Për atë që i dhamë njerëzisë…
Kulturës edhe historisë…
Për paqen që e përhapim kudo ndër ne
Për atë që s’lejoj të ndahemi në fe
Se jemi një komb me një gjuhë
Dhe kemi veç një Atdhe,
E tani të ndarë mes shtetesh si pre..?!
Por me babën, Gjergj o Skënderbe
Përkrenaren me brirë dhie
Symbol i dhënë prej hyjnie
Si Plisi i Bardhë përmbi krye
Që nder e emër ua la shqiptarëve
Amanet ta ruajnë prej të parëve
Komb e troje prej zullumqarëve.
……………………
Ju mund dhe të më urreni
Për durimin tim të pasosur
Për vendimin tim të vulosur
Për një ditë që jam në pritë
Përreth qafe me timin shall
Dhe verdiktin e popullit tim
Për Kosovën Republikë
Ylli ynë të na shndritë
Më pushtimit t’i themi ndal..!
………………………
Edhe ju bashkombas të inatosur
Me starategjinë time paqësore
Për t’i mbrojtur Tokat Arbërore
Për ta ruajtur farën tonë hyjnore
E ju prapë më fyeni e shani
Hudhni gurë e baltë mbi mua
Dhe shumë gjëra që nuk i dua
Por unë me ju s’jam hidhëruar
Sepse sytë ju janë mjegulluar
Rëndësinë e paqes ta kuptoni
Do ju lutesha të mos vonoheni
Por.. do të vijë dhe dita e mbarë
Edhe ju keni pët ta parë se,
Edhe për ju jam venitur…
Sa herë që peng më keni shitur
Te greki turki edhe shkau
Kurrë s’hoqa dorë…
Prej pelegrinazhit te ndritun
As shpirtin tem të lënduar
Nga shqiptarizmi nuk ma ndau
Asnji tradhëti e porositur
Por unë prapë jam ngritur
Për një ditë të bardhë për ne
Për rreze drite mbi Atdhe
Njashtu si për ardhmërinë
Për tërë Shqiptarinë….
Me lutje gjaku pët tu ndalur vëllavrasjet
Me zë arbri të pajtohen gjaqet
Te ne të tymojnë sërish oxhaqet
Se, sa për syrgjynosjen në kohën time
Do të flasin shqipet ndër zgjime…
Do ta rrëfejë majëmali peshën e borës
Kur ta ndijnë aromën e luleborës…
…………………..
Ju, mund të mos më doni edhe …
për shumëçka….
Pse lidha ura miqësie me kta e ata,
Me shtete perëndimore demokratike
Pse hapa shtigje ngjitjesh maratonike
Për atë pse ua hoqëm portave ferrat
Pse ua prishëm orteqeve serat…
Dhe me sakrifikime i mbyllëm dimrat
Vendit tonë ia ndalëm brymat…
Dhe me petkun autokton veshur
E ftuam rininë të buzëqeshur. ..
Sikurse lulëkuqet e Dardanisë
Anembanë Shqiptarisë…
Ta mbjellin farën e lumturisë
Lulebora të na i hapë pranverat
Në shtrim sofrash miqësise…
Në pajtimin tonë kombëtar…
Për gjakun e derdhur atdhetar
Që vjen si Prelud… Lirie..!
About Post Author
