Poezi
Rend e rend mbi pllakat e shetitores,
prej agut te mengesit gjer ne mbremje,
mbi katroret e vegjel, tejet simetrik,
katrore te vrujte, gri, katrore te verdhe,
kur dielli ngjyrat i ben viole, te celet,
kurse shiu thjesht i lane, zhduk gjurmet,
vihet pastai ne pune furca e dhembeve,
e cila, permbi to, derdh shkumen e bardhe,
nderron fytyre, drite behet shetitorja,
per njeriun e bukur, ngjyrash ergjendte.
Dikur fillon e frymon ajo skaj me skaj,
per te nisur serish fizikulturen e radhes,
nen kembet e shetitoreve, rende- rende,
duke i rene, ku te dhemb e ku s’te dhemb,
prej ritit maratone qe s’ka meshire kurre,
kah mengjesi ogurmire, ne mbremjen qe turr,
katroret e vegjel, te ngrire, te heshtur, stepur,
buzeqeshur njerezve, shtrengim dhembesh,
nen gozhdet mbi fytyre, zenkat, kenget…
dhe puthjen e fundit te dashnoreve,
nen arin e verdhe te henes.
Njeriu, biri i catalleve te serta, duke ecur,
ndijen a jo frymemarrjen, sikletin, dhimben
e katroreve, vendosur si ushtaret ne rresht,
teksa syresh zhvatin, thyejne simetrine…
i veneroj heshtur, pasi me mungon guximi,
tek lendohen katroret gri, te bardhe, blu…
drdh zemra ime e vogel, nen brinje fshehur,
kercenueshem me grushta, goditur diku,
kujtohem athere bej te shkoj te mjeku :
i lodhur nga rendja mbi katroret e gjelber
te shetitores se re mbi trupin e qytetit.
About Post Author
