Me këngën e shpresës në agim,
Me këngën e shpresës në darkë,
Me këtë këngë në rrugën pa mbarim,
Me këngën e shpresës, njeriu hiqet zvarrë.
Njeriu lind, jeton,mendon dhe punon,
Më të mirën për veten gjithmonë kërkon,
Në pritje është se shpresa do të vijë një ditë,
Mërzitet kur ardhja e saj bëhet e vështirë.
Është trembur shpresa, gjumi e ka zënë,
Paçka se për të çdo ditë flasin të tërë,
Shpresa nuk rritet nga fjala dhe premtimi,
Por nga puna reale për arritjen e një qëllimi.
Është marrëzi të jesh besimplotë,
T’a jetosh jetën me këmbë në tokë,
Kur mes gjarpërinjsh jeton i rrethuar,
Ku sharjet, dhe urrejtja s’kanë të mbaruar.
Dëshira, mundësia dhe shpresa,
Jan motivet kryesore që ka jeta,
Nuk humbet kurrë tek njeriu shpresa,
Pa forcën e saj, ai nuk ecën përpara.
