EQEREM CANAJ
“Kepuca e vjeter”
Poezi
Mengjes gri i asaj dite ndodhi,
kur nata qorre shlodh gjymtyret:
nje kembe burri mbetur ne sokak,
kepuca e vjeter ma shtyp trurin,
thashe me vete, shpejt thashe:
kepuca e jetegjatit!
kur ka jete,
edhe vdekje ka,
zgjedhja qe ka bere natyra:
pse moj kepuce e vjeter,
me rremben ne te tilla rryma?
Jetegjate, therrisnin fshataret,
atij qe djersen derdhte lume,
i cili vetem fjalet kishte te pakta
dhe jeten qe s’e kursente kurre:
kooperativisti me plumb ne kembe…
ia kishte lene lufta ate kujtim,
arratisur gjermaneve mbi ure,
nderruan emrin shoket e luftes –
qepallazjarrtet ne Brigade…
te cilet e therriten”Jetegjat”
se castesh betejash lufte,
per emrat s’duhej laps as pene,
shenohesin me flake plumbash:
atebote therritej emri i Atdheut
ne dite-netet, sqote e furtune,
fshatari zbritkesh ne qytet,
kemben qe s’e punon dot shume,
pertypte inat e kafshonte rete,
nje Benz nbi trup i rendoi:
.
krisi plumbi gjerman ne kembe,
krisma qytetin pushtoi…
kur ka jete,
edhe vdekje ka,
zgjidhja qe ka bere natyra:
ah, moj kepuca e vjeter,
c’me rremben ne te tilla rryma?!
Vlore, me 24,08,2022
About Post Author
