Edhe koha sa po resh…
Çuditshëm zgërdhesh
Herë-herë me furtunë…
Herë-herë në qiell të kthjellët
Seç po ndjej një farë malli
Sa zemra e shpirti
Kanë nevojë halli
Për mësues…!
…..
Sot sa vjen e pakësohen “lexues”,..
Sa vjen e shtohen “krijues”..?!
Por vetë koha na i dha…
Se vjen sërish koha dhe i ha
I ha madje dhe vlerat e veta
Si Kroni fëmijët e vet në lashtësi
A kandari më peshën s’e mban
Më keq se kur ishte mesjeta
Dhe njeriu po bëhet kallkan
I druhem se po kthehet…
Në shtëpi të vjetër pa taban.
