Koha kozmike lëviz në qiej të largët.
Edhe unë i pareshtur në soditjen e saj.
Me një kureshtje të marrë lartësoj sytë e mi.
Vuaj sëmundjen e rëndë prej ëndërrimtari.
Çuditshëm shoh brenda sarkofagut të saj
atje ku lëviz koha ime gjurmimit nëpër tokë
provania e zotit në shtat qiej.
Por unë kam qiellin më të bukur në botë.
Koha ime është një gjysëm segmenti
nga lindja e bekuar gjer në të përjetshmen.
Sepse në infinit tejçohen përshpirtjet, lutjet hyjnore
në kërkim të së vërtetës.
Kohën që kaloi e mas nga tumat e stërlashta
Po ç’të bëj me kohën e sotme të pamatë.
Më pështillet sysh si një mjegull e zymtë.
Nganjëherë syverbuar më lë ajo vorbull e zjarrtë.
Në checup – in e saj dua të dal pa cene
Recetat e zemrës i ndjek me përqafime, me lot, me fjalë
Dhe nuk e di ç’të bëj me kohën që lëviz me mua
Stigma ime që më vjen pa u ndier në ballë.
Koha ime mat çdo rektimë, shkund çdo gulf ndjesor
Të gjithë pulsantët i ndeza, në damarë ia ndjej lëvrimin.
Dhe ashtu shpirtngulmuar, hepohem mbi tokë
I hap udhë dashurisë që nga poret e ndjen gjallimin.
