KOHA NUK MË IKU
Vitet e mia nuk i përzura, ikën sikur një rrebesh me shi
Pse duhet të fshihem pas rrudhave të kohës e i përgjumur
Kur dhe yjet në qiell më flasin për të timen fëmijëri.
Jeta mbase s’më ka përkdhelur, por rrugën s’e kam humbur.
Ju o vite të ikura, as i thinjur rehat s’më lini
Sikur gjithqka nga truri im është fshirë
Ju o vite të heshtura që si qiell mbi kokë më rrini
Pragun e viteve e urrej, më ngjan si një shkretëtirë.
Ditët dhe muajt zgrepen mes veti, se diçka ato i pengon
Peng i kohës dhe viteve kam mbetur, por unë jam diku
Pritën do t’ua zë me vargun tim që dhe pak të vonon
Kurbetçi jam plakur, por koha nuk më iku.
Halit Haliti
