KOHA
Lehtë-lehtë pa u ndjerë e tinzare
rrëshket koha, na merr përdore,
plugon fytyrave brazda mëkatare,
Tik-taku i saj me ritmin monoton
pas vetes çuditërisht na tërheq ngadalë,
asnjeri prej nesh atë s’e kupton,
se lundra e jetës rrëshqet mbi valë.
Në heshtje me të baballarët largohen,
nënat zbresin shkallët pa ndjerë,
atëherë kur ora vjen, mendjet na zgjohen,
përplasim duart e vemë poterë.
Vrapon koha me natën e ditën,
me vapën, acaret e shirat rrëke,
nëpër shelgje në breg lundra ka zënë pritën,
të marrë pasagjerët e rradhës nga ne.
