Eca udheve te jetes,ashtu si cdo qenie e gjalle edhe une.
Pashe ne to,shume bema e gjera magjistare,ne cdo udhe sa do e shkurter apo e gjate te ishte qofte ta pershkoje ate me kembe,me makine me tren,vapora a avion…ajo ishte rruge,dhe me interesantja eshte qe cdo dite kjo udhe behej me e veshtire se ikte koha…,perseri nje udhe te re mirja e cila me veshtiresohej …! Pa u thelluar se koha iken…une mendoja per Udhe..!
A nuk isha une ai udhetari, qe ne feminine time ecja rrugeve te kalldremta me hap e me vrap pa ndjere kurre lodhje me mijera camaroklleqe..,ama vetem ecja,koha edhe ahere me fluturonte,po une vetem doja te ecja dhe kurre s’mendova per kohen …!
Udhet….Koha, as nje here ne adoleshencen time,ndoshta edhe me pas … s’i beja bashke,dhe per cudi u deshen te kalonin vjet ndoshta edhe dekada qe te kuptoja harmonine e ketij binomi…qe kurre nuk eshte ne harmoni te plote…udhet kerkoj t’i pershkoj…po pa me mare kohen minutat,oret vitet e jetes…pershko rruge e ora po iken.
Me duheshin vite qe t’i trembesha udheve,se ahere munda t’a kuptoj se udhet,te marin kohen…ama udhet je i detyruar t’i pershkosh…ato jane udhe te nje harku kohor te pa imagjinueshem,dhe kundra deshires…je i detyruar te pershkosh udhen,dhe me keqardhje mendon per kohen !
Me gjithe ate je i detyruar te ecish te udhetosh,te kerkosh shtigje edhe udhe te reja te pa pershkuara ndonje here,por magjia dhe mundimi i udheve dalgadale te mer kohen.
Koha,ne menyre te rrufeshme iken !
Dhe ajo fatkeqesisht s’kthehet me,sikur edhe udhet te mos pershkosh…koha humbi,minutat s’te kthehen me mbrapa !
Nje kurbe te madhe mer trajektoria e jetes,dhe per cudi…mendon me shume per kohen…kur te kane ikur shume vite ne shume rruge,ama rruget qe pershkove nuk te merzisin dhe t’i harosh s’ka as nje te keq…nga shkove ku shkove si dhe me c’fare shkove……koha,koha eshte ajo qe te ndrydh shpirtin…jo ne adolishence, as ne rini s’e nuk mendon per te, por…kur mblidhet lemshi ate te shkrete kohe e quan thesar…po perseri,ajo iken, edhe sikur te mos levizesh as te besh udhe…!
Te iku koha o i gjalle,edhe TI qe ndenje ne vend,por edhe Ju qe s’pyetet per kohe…por me shpejt me iku koha mua,pa pyetur per rruget,qe i mora ne menyre te s’forcuar dhe kundra deshires,por nje gje po kuptoj dhe plotesisht jam i ndergjegjshem se Koha jashte murreve ku u rite, mureve ku pive sise…iken si e maruar…shpejt shume shpejt…!
Udhet…Koha….Le te lodhem nga e para…po s’dua te humbas te dyten ,por ajo nuk evitohet.
Koha s’kthehet mbrapa !…as une me te !
Sa keq !
