Kristo Çipa
Ashtu si gëzohemi dhe krenohemi për aritjet kombëtare edhe pezmatohemi e indinjohemi kur gjakun dhe Atdheun e mohojnë.
KOSTUMI I MOHIMIT
Rrobaqepës!! Ti shik i shijes që qep me magji!
Në ferrin e fjetjes, zbehjen e gdhirjes ti pret në gri
Kostumin e ngrirë me vizë të hekurt e frymë të vdekur
E vesh mohimi, ftua i zverdhur në torturë i pjekur
Me këmbët e kohës, në sharme shajaku, gati arkaikët
Në mesin e moshës me zell zemërimi e kallin të ligën
Si moti modernët, kostumin e ngrirë, servirin sportiv
Në hit interneti, trendi i mohimit po kthehet në VIP!
Kostumi i kobuar që çasti të lindi me okë dëshpërimi
Në shpirt i shëmtuar me qeshje trilli, maestro tundimi
Si dhelpër bishtëprerë mbi eshtra dinake,o hashë e mëngjezit!
Pështyve Atdheun pak pas mesnate, shenjtëri e vesit!
Kalove ylberin me emër ndryshuar u fute mes ss-ëve
Zverdhëllove vrerin me llak lëmuar por jo ADN-ëve
Nepërkë lariqe në ditën e shtunë kur retë vetullohen
Nëpër fierishte zbras helmin e shumtë, pastaj zbukurohet
Rrufjanët e gjakut të verbër si nata si pusi i thellë
Sa kalojnë prakun i gënjen “ parajsa”, mohojnë Atdhenë
Jetim në orgjinë, stinor të besimit, cicërojnë gjuhë ndukur
Shajnë Shqipërinë e hashojnë gjirin, argatë zëkëputur
Pa ti shoh si janë nën kostumin e ngrirë si të bijtë e djallit
Se Atdhe nuk kanë! Erë në shkretëtirë! Baltë në fund të varrit!
Shtegu i mohimit kurrë nuk e gjen dritën, mbetet udhëgremisur
Qumështi i sisës bëhet gur në grykë, hiri i zjarrit fikur!
Shpirti e lë dheun, trupi në baltë fshihet
Kush mohon Atdhenë, nuk gjen vend në qiell!
