Dashnija e pa’kohë asht vetëm n’andrra,
premtimet e g’jata jan vetëm iluzion,
për dikë mund t’jem vetëm gabim,
e dikë tjetër realitet,
dikë thjesht çast.
Tesh , gjithçka ka aromë tjetër,
tjetër hap…
tjetër shikim.
Sot fjala nuk bind ma,
e gjithçka rreth nesh ka tjetër peshë.
I kena vra dridhjet e zemrës,
fluturave q’i vallzojnë mbrenda nesh ju kena pre krahët,
e buzës shijen e puthjes.
Prekjen e shndërruem n’dhunë…
tuj dëfrye mbi pretendimet e shpirtit.
S’dimë ma as me dasht,
si dikur,
me u skuq , me u m’shehë e me ikë prej turpit.
I kena vra andrrat ,
e netët i kena kthye jo ma n’pritje t’bukura,
thjesht dëfrim çastit.
S’dimë ma me dhanë ,
veç marrim pa ja dit vlerën ,as peshën ,as shijen.
Ka ardhë koha me u ndal…
hapin me e ba’e pritje,
zemrën strofull dashnijet,
e shpirtin shteg andrrash,
t’nji kohet ku gjithçka shijonte…
ndjenjë.
S’dimë as me kja si dikur ,
tesh dimë veç me dhunue e me vra ,
po për çka?!
Vallë ku kena humb ?!.
diku e askund ?!.
Për dikë jam thjesht gabim…
për dikë rast ,
për dikë realitet ,
e dikë tjetër çast.
( E sot due t’jetoj çdo çast ).
Sikur t’jet ditë e fundit ,
se dashnitë tesh s’kanë kohë ,as emën,
jetohen thjesht veç me trup ,pa shpirt as zemër.
Autore:
