Ku shkoi nëna me flokë të thinjura vallë?
Nëna me sytë e menduar e rrudhat në ballë ?!
Mos vallë e futi në barkun e sajë, nëna natyrë?
Mbase edhe asaj i duhej,kjo nënë zemërmirë!
Në cilat shtigje kaloi, nëna me sytë si deti?
Mos vallë,në rrugët e pa shkelura kurrë ,mbeti ?!
Mbase,u kthye në zanë mali dhe nuk e pa askush..
Mos fluturoi me krahë ëngjëlli,në yjet si prrush ?
Ku shkoi kjo nënë plakë ,në atë mesditë vjeshte ?
Mos ndoshta e përpinë viset,që shumë i deshte?!
Mos vallë,ooh,valët e liqenit të bekuar të përpinë?!
Dhe natën o nënë,si kandil dritëshumë deti,ndrinë?!
Ku humbi,një nënë me hapin e ngadaltë,ku shkoi ?
Mos ndoshta drejt së bukurës Hënë …fluturoi ?
Mos vallë,netëve,fëmijëve ju flet , lart nga Hëna .:
“Jam këtu lart,në qiell,ju dua shumë ,ju pastë nëna”!
Një nënë flokëbardhë,humbi në natyrën e pa anë..
Ku i dihet,ujqërit e uritur për gjak,ndoshta e vranë..
Mbase diku larg,fëmijë si drita e thërrasim:”!Nanë.
Sepse nënat ,njëlloj janë ..,në të gjithë dynjanë !
Kaluan vite,s’e pamë më,nënën me sytë si deti !
Vargje me lot në sy ,thurra mbrëmjeve unë poeti!
Një nënë flokëthinjur,mbase se shohim më kurrë.
Veç fjala nënë;nuk shteron,ashtu si uji në gurrë..!
Ka vite që e thërrasin,por nëna asnjë fjalë s’flet..
Mos vallë ka fluturuar.. në ndonjë tjetër Planet ?!
Një nënë plakë,ndoshta dikur,do trokasë në derë….
Është stinë nënash,nënat në zemra kanë Pranverë!