Ku shkoi ….
Shpesh në biseda dhe debate,
nganjëherë edhe me vetvehten,
vëndosim një pikpyetje të madhe,
a ka në botë vërtetë ndërgjegje.
Më thoni o njerëz vallë egziston,
dhe a është prezente dhe masive,
unë them se si çdo gjë që evoluon,
ndërgjegja tani tingëllon ndryshe.
A ka ndërgjegje tek mosmirnjohja,
ka të tillë tek pundhënësi shfrytëzues,
tek bijtë që e harrojnë kush është nëna,
tek aventurierët familje shkatërrues.
Tek politikani që flet për ardhmërinë,
që sy e vesh’ mban projekte të vjedhë,
tek krimineli që vret dhe shuan jetët,
tek mjeku që nuk do pacient, por klient.
Tek instancat ku e zë postin injoranti,
teksa s’gjen rrugën dot meritokracia,
teksa shpresat humb këtu ekselenti,
dhe rrugëve të botës enden djemuria.
A ka ndërgjegje kur dhe vet drejtësia,
molepsur në pazare kafenesh majmet,
kur të ngre e të bën zotëri hajdutëria,
e pensionisti s’e paguan dot një kafe.
Unë them ndërgjegja udhëve pa fjalë,
ka mbetur jetime vetëm nëpër fjalorë,
ndokush e ka dhe e quajnë të marrë,
e qeshin, e tallin, gati ta bëjnë theror.
Ndërgjegja tek ne kështu si po ndodh,
kokulur po ecën me gishtin në gojë…
teksa gjthkush më tepër e shtrëngon,
shprehjen fatkeqsia juaj, lumturia jonë.
