Kur çelin mimozat:Ndue Ruçi


KUR ÇELIN MIMOZAT

(Dita e poezisë.)

Ç’aromë e këndshme kundërmon?!…

Ah… çelën lulet e mimozës!…

Një muzg fundshkurti, ç’më kujtonn!.

Tek lidhatoja, flokët e vajzës.

Të heshtur rrinim, pranë e pranë.

Dhe dorë e saj, në dorën time.

Të gërshetuar gishtat tanë..;

Jetonim, çaste dashurie!…

Mimozat prekja, ato flokë…

Aromë e tyre, kundërmonte!.

Të dehur, heshtnim të dy tok…

Dëshirë e mall në zemër zgjonte!.

Në dorën time dorë e saj.

Dhe ndjeja pulsin si na rrihte..

Gufonte zemra… por pastaj…

O, ç’lumturi!… Se, ëndrra fliste!.

Ajo më dha një degëz lulesh;

Unë ia ngatrrova nëpër flokë.

Tek ndjej një zë si er’ e flshës:

– A më ke xhan? A jemi shokë?…

Dhe dorën, ma shtërngoi në gji!.

Dhe qeshi bukur; qeshi ëmbël!.

Se si u gjend në krahët e mi!…

Çdo gjë na dukej si në ëndërr!…

Si zog, një ëndërr, fluturoi!…

Dhe për një çast, u ul mes nesh.

Xheloze, hëna na vështroi;

Por, shpejt u fsheh diku mes resh.

Në dehie zemrash, pranë e pranë!…

Si lulet, flokët, oh, se ç’erë!…

Aromë e tyre, sa më ngjan!.

Çdo gjë më duket si ateherë.

Një muzg fundshkurti, ç’më kujton!…

Tek ledhatoja flokët e vajzës.

Ç’aromë e këndshme kundërmon?!…

Ah… çelën lulet e mimozës!…