Kur Dielli dashuroi…
Kur dielli dashuroi me gjithë fuqinë e tij,
me të ngrohtat rreze përqafonte agimin
duke i ruajtur ato përshjënditje të arta
që t’ia dhuronte më të bukurës Hënë
kur shfaqej në sfondin errët e të mistershëm.
Në terrin e netëve ajo Hënë bardhoshe
merrte tijën dritë dhe vazhdonte të sodiste
udhën e saj nëpër yjesinë e pafundme.
Aty mbulohej me dritën e atij lëmshi të zjarrtë
duke e gëzuar atë dhe duke e shpënë
të ndihej sikur në qiellin e shtatë.
Dritën e saj e ruante sikur sytë e ballit
që t’ia falte Diellit duke ia ndritur të vrazhdën
fytyrë të zhuritur nga lodhja e asaj udhe tejet
të gjatë plot peripeci e dhimbje dhe duke
pasqyruar në dritën e saj vezulluese.
Çdo ditë që kalonte ata merrnin dritën e njëri- tjetrit
duke u hijeshur kaq shumë saqë drita e tyre
bashkohej në një dritë të vetme e cila përshfaqej
më e fortë se kurrë.
Ngrohtësia që i falnin njëri -tjetrit ishte kaq
e ndier dhe e natyrshme saqë asnjë yll tjetër i
planetit nuk mund ti bënte as përshtypjen
më të vogël.
