Kur e hasa
n’ditet e mija
t’vranta
ma çili qiellin
ma lshoi diellin
flakadan
edhe deti e desht
edhe zogjt
edhe hana me yjet
atehere une u marrosa
mbas flokve qe lunte era
prej syve qe bulonte drita
prej trupit qe thithte dallga
dhe kamve qe ledhatonte
vala
e thitha qershit e buzve
per te mbete aty
ne puthjen e perjetshme!
