Kur putha jetën!-Ardi Omeri

Kur putha jetën!-Ardi Omeri

KUR PUTHA JETËN!

Një portret mu ngulit në mendje,

Nga ato të rrallët, nga ato pa çmim!

Një heshtje e çmendur por e këndshme,

Që do ti japësh jetë me padurim…

Një qenie, si një nga të shtatë mrekullitë,

Si një mermer skalitur mijëra vjet më parë.

Atëherë kur të shumta ishin perënditë,

dhe poetet i këndonin secilës me radhë…

Kërkova në mijëra vargje emrin e saj,

Kërkova më kot në të gjitha enciklopeditë.

Atëherë kjo kryevepër akoma s’ish bërë,

O ndoshta fshehur e mbanin vetë perënditë!

Një krijesë që flet shumë edhe në heshtje,

Një Pikaso në Mone’ me gojë Modigliani.

Një roman aventure i Zhyl Vernit,

Apo mbijetese krenarie e një Indiani…

Një qenie njerëzore, një femër e bukur,

Në pamje e heshtur me dy vijëza në ballë.

Nga të paktët njerëz që s’jeton për tu dukur,

Që në Luvër do të ishte një koleksion i rrallë!

Po mua përse sytë më mbetën aty,

Përse në qenie të denja për një Perëndi!?

Ç’të bëj, jam një i mjerë poet i marrë,

që edhe hyjnoreve u këndoj poezi…

Si dija as emrin, as nga vinte e ku shkonte,

kur portretit në fillim, kërkova ti jap jetë…

E putha, mu dridh shpirti dhe pyeta perënditë,

Çuditërisht emrin e Saj se dinin as ato vetë!

Kuptova,- Kisha puthur krijesën e parë në jetë!