Tani e mbulon ashtin me gjethe vjeshte.
Me uturimën e kujtimeve,ngre orteqe.
Kur i zinim thëllëzat,ulnin kokën në heshtje.
“Pupthi hidheshin sorkadhet,në leqe..!
*
Lumin e rinisë,zajet i’a kaluam mbi vaun.
Sa gracka ngritëm,s’i gjahtarë të sprovuar..?!
Këmba-këmbës e ndoqëm me zagar gjahun.
Dhe s’u kthyem duarbosh,po shpinë ngarkuar..!
*
Kujtoj disa puplarëna e disa të gjakosura,
Pasi i lanim te burimi,i piqnim tek rrasa.
Të mbyste arom e thëllëzave t’ë dhjamosura
Lëpihej dielli,:”dua pak dhe unë se plasa”!..
*
Shpirti i uritur,nxirrte dufma nga lukthi.
Pushpuriste puplat e donte t’ikte thëllëza.
Sorkadhja e rënë në çark hidhej pupthi.
Në pjalm e nektarë,lëpinim buz’ e gjëza.
*
Tani pllajën e mbretëron acari në heshtje.
S’ka shpirtdjegura,t’mbulojnë himenin me lapa..
Ndonjë laraskë e ngre folenë me gjethe vjeshte.
Sorrat krehin heshtjen e pyllit,që e përvëloj vapa..!
[Copyright Ardian Muça]
