Dimrat u tërhoqën zvarrë,
Vera erdhi e plagosur;
Shpresa si një zog i vrarë,
Dhëmbët përtypin mallkim,
Hidhërimi vjell veç natë;
Erërat si ortek të shkrirë
Zemrat s’kanë vend për plagë.
Nuk u nginjën këta vampirë,
Mbjellin tokë me kufoma;
Rrethuar globi me zinxhir,
Verbuar qielli, verbuar koha.
Pishat që dolën nga shpellat,
Ishin dielli që kërkonim;
Në humnerë kupat e vrerit
Vetëm dritë, tjetër nuk donim.
Rendëm çmendur pas pishtarëve,
Tym i pishës verboi retë;
Zjarri nuk kurseu as trarët,
Flakë dhe dallgët nëpër det.
Të verbër si Diogjeni,
Oh, ç’na bënë flakt’e pishës!
Ditët po errësojnë diellin,
Jemi ende larg orbitës.
