Lisi plak dhe unë

(ripostim i punuar)

Atij monopati të pjerrët kaloj sa herë,

kujtoj lisin e moçëm me degët drejt qiellit.

Mes fëshfërimash degësh e zogjsh këngëtarë,

ja ç’ponte brinjët kjo erë e ngrirë e malit.

Dy zemra aty pranë dhe puthja e parë

gdhendur mbi lëvoren kthyer epitaf.

E rrihte limfë e tij me to çdo behar,

m’erërat miqësuar ,biograf i parë lisi plak.

Coparak mbi bar, si kurban i rrallë një ditë,

rrënjëkeputurat jashtë, harruar si bonjak.

Krahë e trup cunguar e mbeti degë tharë

hedhur atje, si libër rrathë prerë , pa kapak.

Një farëz ra mbi lëvoren , ç’mrekulli!

Duroi acar, diell e dimër me shqotë.

Kushedi ç’ erë veriu e solli aty nga fati,

në pranverë çeli një lule petal bardhë.

Bisqe njomëzake bleruan në çdo krahë

peisazhi Vangoian shfaqte aty pari

Dhe flora e bukur me magjinë pa fjalë,

gjuhë hyjnore flet, ska vend egoja, uni.

Teuta Shaqiraj

Coparak – copa – copa.