Valbona Ahmeti
LOZË BARISHTORE
ishte e re
me vështrimin si rrufe
me një bukuri të rrallë
shtatlartë e belhollë
dukej se gjithçka përreth lulëzonte
kur rrugës së lagjës kalonte
fliste me endje për dëshirat e zjarrta dhe fisnike
sikur universin në dorë do t’a kishte
ecja e saj e kujdesshme me take
e bënte të dukej më finese dhe elegante
djemtë e ngisnin hapin
kush i pari t’a ketë fatin
tani pas disa vitesh pamja e saj ndryshonte
shamia po ia mbulonte
gjithë flokun e artë
dhe qafen e gjatë
vetëm hiret e fytyrës nuk iu kishin zbehur aspak
një buzëkuq i ndrinte si flakë
dorë e saj nuk shtrëngonte më asnjë dorë tjetër
vetëm nga larg jepte një përshëndetje
më kapën mornica
në heshtje çapitesha
ndjeva se trëndafili po vritet
pa rrezet e diellit fije fije do të venitet
një fenomen i tillë
nuk dukej si dëshirë
synimet e të ardhmës së saj
shkonin drejt verbërimit
nuk është diellore
kulturë që shtrin lozë barishtore!
