Shko varka ime nëpër dallgë,
me velën në direk
Se far i ndezur duket larg,
Aty përmbi shkëmbin e grirë,
një vajzë mban shami
Kur shkova e tundi për lamtumirë,
e lot po fshin tani.
Ndaj shko o varkëz nëpër det,
nxito, më shpjer të gjallë
Në gji të saj të futem lehtë,
qafuar plotë mall.
E në mos qoftë do marrim rrugë,
gjithë ujët do lëmë pas
Atje ku breg me shkëmb në jug,
vërtitet plot maraz.
Do bredh gjithë natën nëpër porte,
do zihem me banditë
Do shoh në fundin e një gote,
nëse do vdes në pritë.
Në det e di, s’kam pas kurrë frikë,
të vdes mbi varkën time
Është jetë e keqe kjo, or mik,
ka tingull psherëtime.
Dhe një shtëpi mbi tokë se pata,
me të të kisha qarë
Shtëpi mu bë varkë me lopata,
e mbeta lundërtar.
