Klajda Plangarica
Pezull po pushojmë ka do kohë
mbi një teh fluturimesh të pandodhura…
Ti regëtin mbi mua si e pathënë,
si një morfemë pa shije buzësh
që shpirtin ter e kurmin njom.
Dhe emrin tënd – prej flatrash zgjedhur
majë tehu e kam lënë, pa qiell…
Ti emra s’do, veç fton vështrime!
Me buzagazin-bosh të gdhendur
në sy flakëndjellës shkon e prehesh.
Tash po tëhuaj çdo rreze tënden
(Veç rreze kishim, as buzë, as kurm…)
se historitë që lindin si shkreptimë
rrallëherë vdesin me bubullima,
veç tinëz, frymë japin si brymë.
Me emër dhe pa emër tash
ti zbraz mbi mua ca rreze ftohtas
e unë lëndueshëm po shkund drejt teje
“Sikuri”-n tënd, trazimin tim…
Gjithë të rrëfyerat e parakohshme.
Dhe shpirti teret… Dhe kurmi rreshket…
Ti s’fluturon, ti regëtin
pikë-pikë më njom me fraza boshe.
I pikuri im nga qielli ti…
Oh, llohë e thiktë, e pakundshoqe!
