Malli,që frymën ma mer…Adem Nuhaj


Vendi im , që nuk ka tjetër

Për ty malli shumë më mer

Tek ajo shtëpi e vjetër

ha bukë edhe njëherë.

Të shtroj postën prej lëkure

Të ndez zjarrin te oxhaku

Të pi ujë me një kotrudhe

T’i puthë gurë atij pragu.

Të nxjer mall , të mbledh kujtime

Ku kam qeshur , ku kam qar

Të pi ujë nëpër burime

Të mbledh lule me vesë lar.

Të gjezdisë nëpër dëllënja

Brinjave mbushur me xanë

Ku , cicëronë mullënja

Bilbili iso i mban.

Të hidhem , si sorkadh mali

Gur më gur e ledh më ledh

Të shlodhem , ku është vatani

Dhe kujjtime të të mbledh.

Mallni , që frymën ma mer

S’e shkruan dot kjo pena ime

Për vatrën , ku unë kam ler

Janë një mal me kujtime.

Janë kujtime plot nur

Ashtu , si drita e hënës

Por , kujtim që s’shuhet kurrë

Do të mbeten duartë e nënës.