Kjo poezi i kushtohet Margarita Kocanit, Nënës së kapedan Jan Kocanit, patriotit nga Dhërmiu dhe motrës së kapedanit suljot Marko Boçari).
MARGARITA
Te meteor i Boçare
Ku zjarri ndizet mbi zjarre
Dhe shkëmbi lëviz në valle
Bukurinë në borë e lave
Vashë, ylber i Boçare!
Syrin moj, ja more Sulit
Brengën moj, ja nxorre gurit
Gërshetat si halë e grurit
Pleksur thekët e flamurit
Margaritë bijë e Sulit!
Vajte nuse në Himarë
Në Kocanaj kapedanë
Dhërmiu zambak mbi valë
Ëndër nën Çikën e bardhë
Trimat si jataganë
S’morrën nuse, morrën zanë!
Nusja që erdhi nga retë
Trëndafil mbi gurë të sertë
Kur shkreptinë sytë e qelqtë
Mbyten vaporët në det,
Djepi që i tundi djemtë
Ja luanë, ja mbetet shkretë!
Margaritë nuse e Kocanit
Ç’qumësht i mëkove djalit?
Bërë nga lulet e tufanit
Pikuar në vesë të Majit
Fustanellë e xhamadani
Kur i vishte kapedani
Fshihej mbreti edhe krajli.
Te prita në Llogara
Një pishë ka vite që qa
Për kapedanin që ra
Vrarë në shpinë me dogra…
Ta vranë Margaritë, ta vranë!
Me një re e lidhe xhanë
Qenë të zinj si nata, thanë
Se mbrapa diellit vanë…..
Margaritë, gjiri i limanit
Motër e Markos, Nënë e Janit!
