Marie Kuci
Andej vij
Matanë nje bregu ku rreh një valë
Matanë një deti ku mbushur dallgë
Ku veç shqiponjat kanë folenë
kam vatanë, vij prej andej
Një puhizë deti e ngrohu ditën
Një fund qershori ku pashë dritën
Dhe përshendeta këtë botë
E qarë prej foshnje mirësejugjej thotë
Në atë tokë ju mirë e dini
Ka lindur Gjergji një trim prej trimi
Tokë të Arbrit sduron robëri
Dëboi turq të tij hordhi
Ajo është toka ku dhe Teuta
Kjo mbretëresh që snjohi skuta
Drejtoi nje popull .. një ushtri
Me fllote detare gjithë krenari
Me origjinë prej pellasgjie
Vjen si këmbanë lashtësie
Pa zbehur dritë as besë e fe
Në dritë të syrit rilind Atdhe
Nga ajo tokë me gerxhe mali
Ku lindi Ismail Qemali
Andej vij e them me krenari
Flamur i kuq më rreh në gji
Është toka ime toka e Nolit
Toka e Fishtës Kadaresë Agollit
Tokë e Naimit Mjedës Asdrenit
Tokë e vuajtur e Migjenit
Tokë e ëmbël shkëmbinj të sertë
Zana janë vajzat trima janë djemtë
Vec ky vend ka dhe një të metë
Rrit mendjemëdhenj e kokëshkretë
.
Kjo tokë rriti dhe barbarin
Dyzet vjet burgosi shqiptarin
Tela me gjemba në duar e këmbë
Në sdoje të ashtuquajturën nënë
.
Një gjysëm shekulli barbari
Cfarosi vyrtyte fisnikëri shqiptari
Mbolli terrorin për dashuri
Mos duaj prindin por nënën parti.
.
I mbushi burgjet me trurin e kombit
Jetët i ngjeu ne pendë të korbit
Në ngrije kokë të ecje lart
Gjithë farefisin priste shterngatë
.
Erdhi dita diktatori u shua…
Vec metastaza e tij me shumë u shtua
Lulëzoi gjembat nga fara e mbjellë
Se prej rëre kish ngritë kështjellë
.
Populli mjerë thika në asht
Metastazen e trurit se nxjerr dot jashtë
Ngopet therrimesh të marrë i shkreti
Dhe fjala i ngriu, në buzë i heshti
.
Ikin të rinite dhe ajka e kombit cdo ditë
Lulëzojnë në botë lëshojnë dritë
Kjo është pasoja e socializmit
Tkurrje e ngadaltë e njerëzimit
.pjese nga poema me te njejtin titull maj2015- 2016
About Post Author
