-Ëngjëjt e tokës
Sa herë perëndonte ylli i fundit
ajo përplaste qerpikët për të shkundur ëndrrën
ti binte si pluhur i artë mbi mollëza
Buzët i belbëzonin ngadalë
mirmëngjes shpirt
e dielli i lëshonte rrezet e tij të ngrohta
Ëngjëjt i vishnin shpirtin me një vel hyjnor
Zoti nga lart buzëqeshte
në lutjen e saj bëhej njeri
fëmijë,burrë grua
….
Sa herë ajo hidhte hapin
hëna ndriconte edhe ditën
gjithçka përreth zbehej nga drita që shpirti i saj rrezatonte
…
Sa herë..
kur ajo ndrydhej
bota tkurresh e bëhesh një pikë uji në syrin e saj
një thërrime kthehesh edhe zemra e tij ndonęse brenda saj një univers dashurie gjeje
..
ajo buzëqeshte
e qielli kaltërsohesh
ajo bekonte
e qielli lumturohesh
Ajo fliste
e bota dëgjonte kambanat që kumbonin pa pushim një alleluia hyjnore
Rethi i florinjte shndrit rrugen e bekuar
About Post Author
