MBETE NË PAVDEKËSI…
(Dritëro Agolli 13 tetor 1931 – 3 shkurt 2017)
“Poeti është historian i zemrës njerëzore”.(Johann Georg Hamann)
kohën la pas ajo penë,
vargjet e tua të gjithë
në qenien tonë i ke mbjellë…
Vargjet kanë dritën e diellit,
i gjejmë në largësi udhëve,
kanë kaltërsinë e qiellit,
erën e plisit, barit, luleve…
Vargje, rreshta në çdo vepër ,
kanë ngjyrat e ylberit,
pulsojë me rrahjet e zemrës,
librat nën jastëk i kemi…
Vargjet dhe rreshta si lule
kanë mbirë në shpirtin tonë,
ato janë një këngë e bukur,
që përherë do të jehojnë…
Pena jote ndezi zjarr,
shkrumboi të meta çdo ditë,
se mendja jote e artë
me pambuk vret e godit…
Shkëlqim i Zylos ka rënë,
vepra mbetet parodi,
se mbi të aftët ka ngrënë,
i pavlerë në shoqëri…
Zylo, personazh letrar
mban fjalim nga majë e fikut,
si nënë e Zeqos majë thanës…
S’i jepte dot frymë as miku…
Zyloja e humbi udhën,
i vare zile, këmborë
dhe ato na bëjnë zhurmë,
mbyllim veshët, na shurdhojnë.
* * *
Dritëro, në shina treni
ti ndalon në çdo stacion,
t’i kanë hap portat e zemrës,
kushdo të flet, të qafon…
Dritëro, derdhe në letër
një ujëvarë krijimtari,
me penë ringjalle jetën,
mbete në pavdekësi…
Të gjitha ditët e vitit
Dritëro, i bëre dritë,
veprat e tua na rritën,
lexojmë dhe na ndrijnë sytë…
Këto vepra s’na kanë ngopur,
janë oksigjen anembanë
“Të mos kisha rrënjë në popull,-
the,-s’do isha ky që jam!”
Në 85-vjetorin
të uruam mbi një shekull,
ti je diell pranveror,
ti hekur, na bën të hekurt…
* * *
I the vdekjes: “Prit dhe pak!”
Vdekja shurdhe të rrëmben,
na shtyu helmin në gjak,
mali me vepra shkëlqen…
LUTFI MEMA
Personalitet i Shquar i Arsimit Kombëtar
