Poezi Nga Panajot Boli
Më përqafojnë kaltërsitë
Ajo që më çudiste kur isha i vogël,
Ishte qielli.
Nuk i gjeja as fillimin e as fundin
Varte një llambë në qafë , hajmali si unë
Të dukej më i bukur
…Dhe ishte i kaltër…i kaltër
Lumi ka edhe ai shpirt si njerezit,
Më thoshte gjyshi
Veçse nuk fle,ecen e i këndon gurgullimës
I ktheva fytyrën Bistricës sime, e pashë
Më buzëqeshi
…Dhe ishte e kaltër…e kaltër
I paduruar kërkova neraidat e përralave
Te një breg më çuan
Sytë fërkova kur pashë një shesh magjik kaltërsi
Jam det Jon , më tha, e më puthi me valët
Një vals kercente
..Dhe ishte i kaltër…i kaltër
Çudi, edhe endrrat tani i shoh të kaltëra
E pranverën të kaltër
Më erdhi edhe princesha ime me fustan të kaltër
Me sytë e qiellit që ndez mengjeset e prillit
Me xixellonja mbi flokë
…Dhe ishte e kaltër …e kaltër
Më përqafojnë kaltërsitë
E unë,
Në krahët e tyre nanuritem
DILEMË
U përgjum ankthi në parvazin e dritarës
Herë-herë zgjohet e përpilitet
Në heshtjen e natës.
Diku,
Dy sy luajnë kukafshehti
Si Neraida në liqen
Buzëqeshin sytë?!..prapë ankthi përpilitet
Të Sirenës janë apo të Neraides?
E buzët e eshkura zgjat…
T’i puth
Po ato ikin duke qeshur.
Humbasin në liqen
Dhe ankthi përpilitet
Në heshtjen e natës…
Është stinë që në lendinë s’ka lule margarite
Të ndjej drithërimën në petalet e bardha
Më duan, s’më duan
E gjitonia
Fallxhorja jonë e mirë u mplak
Filxhanin e la.
U përgjum ankthi në parvazin e dritarës
Herë-herë zgjohet e përpilitet
Në heshtjen e natës
Befas sheh…
Ato janë…si dritë
Sytë e saj që më zgjojnë
Dhe ankthi përpilitet e zgjohet
I thotë agu: janë dy yjet e fundit që largohen
BARBARËT E DETIT
Miq ishim bërë, me të mirin, detin tim
Shpesh kuvendonim, gjer në përendim.
Vend më zgjodhi në bregun shkembor
Mbi krye si kasketë ,gjelberimin kurorë.
Do ta ruaj për ty, thoshte duke u tundur
T’i vemë edhe një emër :Foleja e bukur.
Më priste me mall, kur shkoja në verë
Më puthte me valët, më rrufste të terë.
Luanim të dy bashkë, në mbretërinë e tij
Harronim moshën, gëzoheshim si fëmijë.
-Ti ma vodhe ngjyrën, ngjyrose sytë e tu-
Në pjatë e vinte magjinë,me shpirtin blu.
Dhe ky mall na priste,si mysafir çdo vit
Po tela me gjemba, seç gjetëm një ditë.
Ca pushtues hiena,detin seç ma sulmuan
Folenë time të bukur, si barbarë e shuan.
Bedena bajlozash ngriten,vipat të pushojnë
Ma prangosen detin, valët rrinë e vajtojnë.
Bregu hesht i trishtë, barbarët kanë ardh
I xhindosur deti,nxjerr shkumbë të bardhë