Sa herë mendoj si është bërë kjo jetë .
më vritet shpirti në brendësi .
Sa e brishtë është edhe natyra
Nuk ka të njëjtën aromë e freski .
Edhe në male plot lule e trëndeline
Ka ikur aroma e tyre gjithsesi
Kënga e zogjve që e gërshetonin
me zërin e bilbilit,
nuk e di ku e fshehën atë bukuri.
Iku pranvera dhe vera bashkë
Po vinë vjeshta me shumë shpejtësi
Si kalon kjo koha dhe jeta pa kuptim
Si lumi i vrullshëm me breng e mërzi ..
E kemi tretur shpirtin në erën e
ç’do stine
E kemi nisur diku nëpër ujë
Andej nga bota jote shikon në syrin e qiellit
Derisa agimi të përhap mjergullat mbi lumë .
E në dritare flakërojnë rreze dielli
Si dikur edhe tani ora rreh ,
Vala po i flet valës që ecën vargëzuar
mendimet më vinin për një botë të re .
Era e lehtë fryn plot frymë
Fjalët e ëmbla më përshetiu
Si ajri i pastër brendësia e ndjenjës
Krahët e brishtë i hap të marë frymë.
Një fllad i freskët më përkëdhel fytyrën
më lajmëron se po vinë vjeshta përsëri
Verën e lë mbas me ngjyrat ngazëlluese
Pemët e larta falin energji .
Udha e ndritur e mendimit
Ndriçon në horizont plot ndjesi
përshkon me shpejtësinë e dritës në male
Pulsojnë mendimet mbushur ngrohtësi e dashuri .
