MEREMETIM
Ç’është dashuria do të thoni ju?
Unë do të thoja një kështjellë e ngritur
nga dy njerëz me materie të pastër zemre.
Janë të shumtë elementët për ta ngritur atë.
Kështjella do gurë të fortë, rërë të ëmbël, hekura,
guralecë me shkëlqim diamantesh, plloça të lëpira,
dërrasa të pakalbura, gozhdë që s’të shpojnë,
uj qelibar malesh, nakatosur me bar të njomë,
lule të freskëta me aromë, mbledhur fushave rinore.
Ajo do ruajtur nga tërmetet,
të mos dridhet, të mos tundet.
I keni provuar ndonjëherë dridhjet e gjunjëve?
Ndaj i do gurët e fortë,
të mos dridhet si këmbët e urave pas një tsunami.
Po hekurat përse i duhen?
I keni provuar rrahjet e zemrës që, kur çmendet,
kërkon të fluturojë nga kafazi i eshtrave?
Ndaj duhen hekurat,
që ta mbajnë të kyçur e të lidhur me mishin,
që të mos shtegtojë mbi detra të trazuar.
Po duart e qullura?
Sikur të kishin shtrydhur retë
dhe shirat e zemrës të mos ndalonin së rrjedhuri.
Ndaj duhen plloçat e lëpira, që uji të shkasë
e të mos lagë ndenjat e holla e të nxehta të shpirtit.
I keni parë sytë
që ndrijnë si vetëtimat në qiellin e grisur?
Ndaj rrufetë bien dhe ngulen mbi kështjellë,
si shigjetat në mishin e butë të zemrës.
Po fytin e tharë?
Njëlloj si të ndodheshit në një shkretëtirë
dhe, papritmas, t’ju shfaqet oazi i dëshiruar.
Po gojën e mekur?
Njëlloj sikur t’ju kenë vënë para trekëmbëshit
dhe litari t’ju mbledhë e përkëdhelë fytin.
Do të thoni:
– Ja, e ndërtove. Po më pas?
Ajo nuk qëndron gjithmonë e re.
Elementët që e thurën,
fillojnë ta hanë dhe ta gërryejnë atë.
Uji ndotet, hekurat ndryshken, gurët plasin,
plloçat hollohen, bie suvaja,
dërrasat kalben, bari zverdhet, lulet vyshken …
– Po si t’ia bëjmë?
Si ta mbrojmë kështjellën
nga elementët e rrezikshëm atmosferikë?
Eh, këtu ka një sekret.
Kështjella do meremetuar, se bie.
Po ra, të zë brenda dhe s’ka shpëtim.
Ndaj, duhet meremetim!
Ashtu bëj unë.
Ia laj ujin me ilaç zemre.
Ia çndryshk hekurat me limfë shpirti.
Ia lëmoj plloçat me gjuhë.
Gurët e plasur ia ngjes me mjaltë nga luzma.
Ia lidh hekurat me litarë lotësh malli.
Ia thur eshtrat e kraharorit,
siç thuren penjtë në avlëmend.
Tymin e djegur të kohës,
dalë nga oxhaqet e nxirë të sherrit,
e shndërroj në flakë zjarri, tek djeg zemrat nga malli.
E rrethoj me gjelbërim kështjellën
dhe, në kopshtin e saj,
mbjell lule me erë mirësie. Shpirtin e vesh me mëndafsh qetësie.
Kështu e ruaj kështjellën unë,
tek e meremetoj.
