MES DASHURISË DHE DHIMBJEVE
Takova një ditë një mik në rrugë,.
Ai s’më njohu por e njoha unë,
Qënke plakur i thashë,ndaj s’më njohe !
Po më tha ai, bëre mirë që ti më fole.
Tek unë tha ai, e dallove pleqërinë,
Por dhe ti e ke ‘qarë” djalërinë,
Jo ! I thashë s’jam plakur unë,
Por jam bërë më i pjekur burrë.
Diçka kam kuptuar dhe unë vetë,.
Tani jam bërë më i vërtetë,
Nuk jam ai që dikur të tjerëve u pëlqeja,
Tani më pëlqen më shumë të jem vetvetja.
Dikur pëlqeja dhe pranoja lidhjet e zakonshme,
Shpesh pranoja dhe lëndimet e panevojshme,
Tani kam hequr dorë nga historitë e gjalla,
Më lodhin e mërzitin hipokrizitë që ka jeta.
Brënda shpirtit mundohem të rruaj freskinë,
Jam munduar të mbaj pa prekur thjeshtësinë,
Shpesh brenda meje,s’ka patur buzëqeshje,
Zemra më thotë, unë jam e pafajshme.
Jam bërë më i matur, por nuk jam plakur,
E ndjej që nga unë është larguar gjallëria,
Zgjohem më herët, ditën për t’a prekur,
Të marr prej saj, çka është më e mira.
Vitet e moshës bëjnë punën e tyre,
Ato duhen jetuar mes dashurisë dhe dhimbjeve
