Sa herë që nisesh për udhë…
dhe n’veçanti kur je me njerës, qofshin ata shokë,
të njohur apo të panjohur, mos merr me vete hu e tërkuzë
nëse dëshiron të mbetesh ai
a të tjerët s’deshtën për të të njohur apo ,nuk patën nge,
mos u mer me ta, lëri pa fre
as mos tento të imponosh mendime,
thuaje tënden vetëm një herë
ata po deshtën le ta bëjnë thërime
por ti mos lejo të biesh në provokime
Gjithsecili ka të drejtë një herë të gabojë
për së dyti nëse ndodh e njëjta gjë,
ti munde unin tënd dhe lëshoje logun e sherrit, pa bërë zë,
se zhurmat i bëjnë ata
që me “nasihatin” e huaj
kërcejnë deri në tre hapa
mëpastaj plasin si balona
kur bie në gjemb…
s’ke ç’u bën edhe pse të dhemb
Ti, kurnjëherë mos e prit
që tjetri në delir të të largojë
ta derdhë pelinin e mides së tij përplot me ulçra…
duke të mbuluar me sharje
a me fyerje duke të shtrij…
sepse ashtu i bën keq edhe vetes sate edhe atij tjetrit i cili, rrugës së dyshimtë, kryelartë, dëshiron të marshojë,
i dehur nga flirti se,
ty në tokë, triumfalisht,
të ka rrëzuar..
por, le ta dijë se,
do t’i ngelet, përgjithmonë,
si gozhdë,
në shpirtin e tij të dyzuar,
virusi infektues, pa u kurruar.
