Zhaurimë!
Qiell që vërshon litarë lotësh
që brengosin zemrën tënde shkretuar nga
malli i luleve pranverore bukurshtruar
lendinave .
I lodhur prej verës dielli mbulon kryet duke
u fshehur reve të errëta që vërshojnë furishëm qiellit rrufeflakërues.
Muzikë melodikëputur që luhet ngadalë me
telat e kitarës së zemrës e cila përkund e vë në në
gjumë gjithçka .
Një gjumë i thellë të rrëmben duke të shpēnë
në ëndrrat verore të cilat padurimisht i pret
për të risjellë ato degërmija kohërash të bukurkaluara.
Një dëshirë shumëngjyrëshe të hijeshon dhe
të pëshpërit lehtë :
Më prit, jam udhës !
Më prit!..
