ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΣΙΏΜΟΣ
ΙΣΜΑΗΛ ΚΑΝΤΑΡΕ’
ISMAIL KADARE
ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
Σ’ άκρες δρόμου και σταυροδρόμια
Βγαίνουν τα Σάββατα συχνά
Και τείνουν χέρια στα καμιόνια
Δυο από δύο ή χωριστά.
Συχνά εκείνοι που’ ναι μέσα
Πιάνουν, αλλάζουμε κουβέντες:
– Πολλές αξιώσεις έχουν, πες τα,
Σύντροφε Γιάννη οι κοπέλες..
Θορύβους , ντόρο αυτοί κάνουν
Σαράντα στόματα έχουν ανοίξει
Οσπου και σ’ Ολομέλειες γράμμα γράφουν
Αν μια κουζίνα σ’ αυτούς λείψει.
Και περιμένουν σ’ άκρες του δρόμου
Εν’ άλλο μέσο , μες στις βροχές
Αυτές οι φρόνιμες ως πόνου
Μεγαλοπρέπειας οι σεμνές.
Προσμένουν και ο νους τους πάει
Σαν καπνός πίσω τραβά
Στους μαθητές, τάξη και λάθη,
Στα προηγούμενα γραπτά.
Μια ράδιο ακούει τα βράδια
Άλλης μπροστά έρχοντ’ ευθύς
Ενός φωτορεπόρτερ τα μάτια
Που τυχαία είδε εκεί.
Έφτασε καιρός για αρραβώνες
Κάθε μέρα για κάποια περνά
Εν’ άσπρο βέλο, κιμωλίας σκόνες
Τους πέφτει σε ώμους και τη σκουντά.
Δεν σηκώνουν στο πόδι τον κόσμο
Σ’ υπουργεία κι’ επιτροπές
Χρυσές αυτές μέχρι τον πόνο
Μεγαλοπρέπειας οι σεμνές.
Απόδοση από τα αλβανικα: Λευτέρης ΣιώμοςΚ /481 ι.κ.g
MËSUESET E FSHATIT
Në udhëkryqe ndanë xhadeve
Ditët e Shtuna dalin shpesh
Dhe zgjatin dorën nga makinat
Dy e nga dy e veç e veç.
Po shpesh ata që janë brenda
Me njëri- tjetrin shkëmbejnë fraza
Shumë pretendime kanë
Mo shoku Jani këto vajza.
Dhe janë ata që bëjnë zhurmë
Që kanë për vete dyzetë gojë
Që i shkruajmë letër presidiumit
Për një kuzhinë po tu mungojë.
Dhe ato presin makinën tjetër
Atje në rrugë, atje në shi
Ato, të urtat gjer në dhëmbje
Të thjeshtat gjer në madhështi.
Tek presin, java që kaloi
Iu kujtohet si në tym
Klasa me nxënësit, gabimet
Q’ u përslritën në hartim.
Në mbrëmje , radion dëgjon njëra
Tjetrës në mend i vjen sërish
Shikimi i fotoreporterit
Q’ andej kaloi rastësisht.
Koha e fejesës i ka ardhur
Dikujt ndoshta i shkon çdo ditë
Pluhur i shkumësit ,vello e bardhe
I bie mbi supe e i trondit.
Po s’ngrenë ato botën në këmbë
Në Komitet e ministri
Ato, të artat gjer në dhëmbje
Të thjeshtat gjer në madhështi.
&&&&&
