MOS LEJONI VARROSJEN E KOMBIT
Ballkanit, në troje tona
ku shqiptarët jetonin
Nuk duan të rrëzohen.
Të zotët janë përzënë
Dhe ujqit u strehuan.
Duke vrarë e prerë
etnin’ e tyre rrënjuan.
Një nga këto shtëpi
Është edhe e tim eti
Dhimbja u ripërtri
Dhe pse, stoike mbeti.
Por thika në zemër
U ngul, më theri
Se shtëpia e Konicës
Po rënohet, s’do të bjeri.
Të Beut mëndjedritur
Dhe Beut sqimatar
Kush tjetër si Ai foli
Nderuar në botën mbar’?
T’u tregoj shqiptarëve
“Rrënjë t’ hedhësh n’ histori
Syhapur, gjumin flakur
Largo tradhëti, pabesi.”
Shtëpi- kështjellë
Kështjellë-mendimi
Piketë e argjend’të
E ndritur drejtimi.
Por stërnipat e tij
Si nderojnë korifejt
Tkurret, paket Atdheu
Harresa mbulon Diejt.
Me dhimbje kur shoh
RRËNIMIN e kujtesës KOMBËTARE.
Nga përmbledhja:” Më thërrasin gurët “
