Mungesë bëhet ajri që s’po më mbush
Diçka nuk po shkon mirë me kohën
Sytë po më ikin larg
Po më kotullohet pamja e pemëve
E murit të avllisë.
Këtu njerëzit u larguan me ditë
Lanë pas djerrinën e udhëve
Dyert e mbyllura pas vetes
Pemët e përkulura
Në një zakon përcjelljeje.
Lanë pas bishta cigaresh hedhur tutje
Shishe plastike bosh nëpër pellgje të trishtë
Tym dhe bori makinash në dalje
Zëra në largim si klithma pa moshë
Që gjymtonin trupin e një vendi pa mirëseardhje.
Mungesë bëhen ato hije që u vagëlluan
U mekën si dritë qiriri kur dolën nga hajatet
U tretën, u bënë udhë e përtejme
U bënë pragdere i pritjes së pakohë
U bënë shtegmalli fshatit, luginës së përrenjve.
Vetëm unë dhe ti vetmitarët e fundit
Marrim frymë me mungesën tonë prej të tjerëve.
