Shqiponja (Pazaj)Veshaj
Dielli i mekur në lindje mëngjeseve u ngrit,
Në mugëtir fshihen brigje nga trup’ i atdheut,
Të paepur që reflektojnë të njëjtën dritë,
Kronik në mjegull me Dy Krenaren e Skënderbeut,
Dielli si muzg i dendur agon çdo ditë!
Koha ska kohë për zvarritje,
Jemi ne,ata , ato që duruam ,që heshtën,
Nëse largimi u kthye në mit , në arritje,
Këto vise në munges i deshëm,
Kohë e pa kohë mbetëm në pritje!
Një thirrje e zgjatur ky mister , ky zhargon,
Më të pakuptueshme bëhen ditët,
Më parë se lind jeta perëndon,
Një djep me halle dheu që u rritët,
Ky mister i zgjatur plagët lëndon.
Nata s’vonon të bjer në atdheun tim,
Dielli paska shkuar i lodhur në një tjetër kontinent,
Ky ekuinoks i dehur nga ikjet pa kthim,
Më dhemb ,sa shumë më dhemb,
Nata është e ashpër në atdheun tim!
Ska yje as hënë në zenit të besës,
U endëm në premtime e fjalë zhurmëkot,
E dua penën time ta bëj urë drejt shpresës,
Këmban e fuqi ta zgjuaj këtë bot,
Me yjet dhe hënën t’i kthej dritën jetës!
