Natë pa yje:Nga Seti Pezaku Vladi


NATË PA YJE

Mbrëmja kapur në brirët e hënës
zbret shkallët nga honet qiellore,
mbulon përflakjen e trëndafiltë
të perëndimit të thyer.

Zogjtë hapin siparin e muzgut të simfonive.

E mbështetur mbi sup të natës
tufa mendimesh derdhen nga foleja e kujtesës
që treten nëpër flokët e erës.

U shuan yjet në sytë e mi
si perëndi të rrëzuar nga froni!
Nata pa yje më ngriu nën qepallë.

E ulur mbi dhimbjen pikëloti
shigjetuar në hark,
në zemër ndjeva puthjen e fatit
prej shtizash.

Pikëllimi u gdhend gravur
pragut mermertë të portës.