VASHËZA E HIROSHIMËS
( Në përvjetorin e hedhjes së bombës së parë atomike 6 Gusht 1945)
Unë jam,unë që trokas derën tuaj .
Këtu apo gjetkë, trokas në të gjitha dyert .
O, mos u frikëson fare që jam e padukshme.
Asnjë vogëlushe e vdekur nuk mund të shohë.
Këtu e dhjetë vjet, këtu qëndroja, në Hiroshimë.
Vdekja më gjeti dhe jam fëmijë .
Të shtatat nuk i kisha mbushur mirë, por fëmijët e vdekur nuk rriten.
Fillimisht morën flakë gërshetat tona të gjata.M’u dogjën duart e sytë.
Gjithë e gjithë një grusht i vogël me hi kam mbetur.Edhe atë e mori era në një qiell të vrenjtur.
O, mos kujtoni se kërkoj për vete diçka.
Asnjeri nuk mund të më ëmbëlsojë.
E ç’ ka se fëmija u dogj si një copë letër, karamelet tuaja nuk mundet t’i hajë.
Unë jam që trokas derën tuaj.
Dëgjomëni.
Më gostitni vetëm me firmën tuaj.
Kështu fëmijtë nuk do të vriten dhe nuk do të munden të hanë karamele.
Shqipëroi ;Lefter ShomoK/611 n.h.α
