Urrejtja, po hedh shtat,
Dashuria, po humbet,
Kjo botë, s’ka më rehat,
Njeriu, ka kohë që luan,
Me fatin, e jetës së vet,
Gjithë rruzullin, po bluan,
Dhe vetveten, po e vret.
S’ka më qetsi, as natyra,
Me ne, është egërsuar,
I është,ç’përfytyruar fytyra,
Stinët, i janë ngatërruar.
S’ka më, liderë të fortë,
Të tillë, rallë i bën nëna,
Ndaj, po vuan kjo botë,
Po vuan si dielli e hëna.