Ndriçim i përjetshëm dashuria ime Gano!
O gur i moçëm, o ndriçim i përjetshëm,
në zemër mu fute, aq ëmbël më ke mbetur.
Aty do të rrish, do më ndriçosh hijshëm,
dhe kur unë në varr e tëra të jem tretur.
Aty, në zëmrën time, me shpirtin mbërthyer,
më mbështjellë me forcë e me zjarr rinie,
përjetësisht kur rri me mua, vlera nuk të bie,
ja, po shoh brënda vetes fanarë dashurie.
E shoh veten me ty e bëhem diell e ndri,
mbi ndriçimin tënd, s’ka diell të ndriçojë.
Oh, ti rri, rri, tek unë në gjirin tim flori,
kur jemi të dy bashkë, jeta do na pri…
O gur i moçëm që jetën ma skalitë,
qoftë bekuar çasti, që solli tek unë, ty!
Dhe të them tani: ik, ti s’do, e nuk ik,
të dy do provojmë pafundësitë.
Të pashë kur shkove larg, s’ndriçove kërkënd,
fanari yt për mua e ruan rrezen e bën dritë.
Në zemër më fut, e natën më bën vend,
mua në jetë të jetëve e askënd!
Bajame hoxha -Çeliku
Ndriçim i përjetshëm dashuria ime Gano!
O gur i moçëm, o ndriçim i përjetshëm,
në zemër mu fute, aq ëmbël më ke mbetur.
Aty do të rrish, do më ndriçosh hijshëm,
dhe kur unë në varr e tëra të jem tretur.
Aty, në zëmrën time, me shpirtin mbërthyer,
më mbështjellë me forcë e me zjarr rinie,
përjetësisht kur rri me mua, vlera nuk të bie,
ja, po shoh brënda vetes fanarë dashurie.
E shoh veten me ty e bëhem diell e ndri,
mbi ndriçimin tënd, s’ka diell të ndriçojë.
Oh, ti rri, rri, tek unë në gjirin tim flori,
kur jemi të dy bashkë, jeta do na pri…
O gur i moçëm që jetën ma skalitë,
qoftë bekuar çasti, që solli tek unë, ty!
Dhe të them tani: ik, ti s’do, e nuk ik,
të dy do provojmë pafundësitë.
Të pashë kur shkove larg, s’ndriçove kërkënd,
fanari yt për mua e ruan rrezen e bën dritë.
Në zemër më fut, e natën më bën vend,
mua në jetë të jetëve e askënd!
