Në orët e romancës
Unë… unë…unë!
Unët e zjarrit do digjeshin
Sikur autenticiteti i tij…
Digjen… s’ka aromë jasteku,
Librat që lëxonim në fragmente
Comentonim më sy…
Lulet…e mirësjelljes !?
Një grumbull çelësash,
Tufa e ngjyrëra, lehtësojnë jetën
Një zemër e shumë celësa…
Vetëm njëri mbanë zgjuar kureshtjen
***E neveritshme!
Filloi serish Unë … unë…. vërtetë unë
Diskualifikoj vetveten, fytyrë në zhubra
Në kostumet e tij zeroja ndjellakeqe
Aromë ngordhate më vaj
Dore lëmoshe… ironike e veçantë!
