Fatmir R Gjata
Në pritje duart lulëzojnë,
e frymë bëhet tufan
Degëz e rreshkur bëhem vetë,
Ndaj pres shpërthimin e papritur,
të shoh gonxhe të dlirë
Gjersa të ulen përmbi ne,
ca flutura plot dëshirë.
Në pritje flas përçart, e di,
por çfarë të them më parë
Ç’nevojë do kishe që ta shpreh,
sa shpirtin ma ke marrë
Edhe sa herë të shoh në sy,
zënë bien me të vërtetë,
Me qindra, mijëra violina,
andej nga vënd i fshehtë.
Në pritje ujë bulon nga kroje,
nga s’kisha pirë një pikë
Sa shkoj e ngopem menjëherë,
e marr në dorë një çikë
E lë të rrjedh mes gishtash gjithë,
siç loz fëmijë me rërë
Paçka se dua gjithë çfarë rrjedh,
me një frymë ta pi të tërë.
Në pritje shoh hënën e grirë,
mungon gjithmonë një pjesë
Ndoshta fytyra jot’e ëmbël,
buzëqesh atje në mes
Ndaj vetëm flas e shkruaj vargje,
që s’do lexojë kurrkush
Për puthje nën dritën e hënës,
në buzë edhe në gushë.