Në telajon e zemrës sime
që kish humbur pa kuptuar
ti vendose të pikturoje gjatë
dashurinë që do të breronte
si një trill i magjive të reja.
Zgjodhe ngjyra të bruzta perëndimesh
dhe penelat prej reve
Zgjodhe atë që të pëshpëriti në vesh dashuria
dhe ta pranoi shpirti
i zhveshur nga mëkatet.
Bërë lutje të madhërishme
nën dritën e hënës së re
që kjo pikturë të jetojë gjatë
më gjatë se pikturat e Rembrandit.
Duke ndriçuar ditëve mashtruese të jetës
kur errësira do të bëhet kallauzi yt
e të gremisë drejt honeve të fatit.
Zgjodhe këndin e duhur në gjysmëerrësirë
në përkëdhelinë e krahëve të engjëjve
që të pëshpëritnin fjalë të ëmbla:
Duaje! Duaje fort jetën!
Se ajo s’ka të dytë, s’ka të dytë!
Gjithçka e more të bukur prej natyrës
nga zjarri i pyjeve në vjeshtë
nga limontia e qiellit të borës
nga grija e harbimit të dallgëve
pak okër nga fruta të pjekura
e sa e sa të tjera.
Gjithçka e more të bukur, të qëllimtë
ashtu në heshtje të butë ëndrrash
për tu bërë dritë prej ngjyrave
dritë prej shpirtit
këndej dhe përtej jetës.
