Nëna ime nuk mërzitej kurrë-Horgito Hoxha


Horgito Hoxha

Rrëfim nga Gjenerali.Sot 90 vjeç.

Nëna ime nuk mërzitej kurrë,

Të qeshur e kujtoj edhe sot,

Ndonëse gjithë jetën ish grua e burrë,

S’e pashë asnjëherë në lot.

Ajo nuk ulërinte kur s’kish bukë shtëpia,

Një dorë miell misri në magje lënë,

Dhe ca hithra të ashpra dimri te avllia,

I zjente e bënte një sahan për të ngrënë.

Si trembej syri kur dimri nuk dilte,

S’kishim dru fare për zjarr,

Dhe diellit ja kalonte menatë,

Sillte nga koria dru të vjetra e bar.

Nëna ime nuk u tremb edhe atëhere,

Kur ne u bëmë për shkollë,

Shpirti i saj për buzëqeshje ish minierë,

Punonte arat e na jepte ndonjë të hollë.

Nëna nuk u mërzit as kur filloi të plakej,

Kur ne filluan ti thërisnim nënoçkë,

Vëtëm buzëqeshte dhe nuk na ndahej,

E lodhur ishte, po na jepet forcë.

Nënoçka nuk u mërzit edhe kur ikëm,

Ndofta, po ne kurrë nuk e pamë,

Vëtëm se ne zjarrin në gji se fikëm,

Atë pak kohë që vetëm e lamë.

Nuk e la buzëqeshien edhe kur shkoi,

E bëri dhe atë moment të pa harruar,

Me ëngjëjt lehtë e lehtë fluturoi,

Se ne ,dritën e syve, na la të plotësuar.

Nuk u mërzit nënka ime as në fund,

Foton e pashaportës i vumë në mermer,

Tjetër foto nuk kishte,s’gjetëm kërkund,

Por dhe në atë foto ajo flet e qesh.

Mbase tani është mërzitur me mua,

Kam vite që nuk shkoj për ta parë,

Edi pse them mbase është mërzitur?

Se nenoçka ime spo vjen të më marrë.

Horgito Hoxh