“Nënës sime” në gjuhën gjermane Angela Kosta
MEINER MUTTER
Viele Strophen habe ich gestrickt
mit Tränen, Schmerz und Liebe.
unzählige Schriften,
in denen Du oft erscheinst, teure liebe Mutter.
Ich küsse deine halbgeschlossenen Augen
immer noch strahlend mit wohlwollender Güte.
Deine noch warmen Hände streichle ich
wie du meine, als ich ein Kind war.
Mit meinen Fingern kämme ich durch,
deine weichen grauen Haare,
berühre die Falten deines vorzeitigen Alterns
Die Zeugen deines ewigen Leidens
deine Schmerzen bohren mein Herz
Nichts kann Dich ersetzen,
Meine geliebte Mutter,
die ich unendlich liebe.
Eingeprägt bist du in meiner Seele
wie eine junge himmlische Göttin.
Niemand kann mich überzeugen,
dass du uns für immer verlassen hast,
dass du nicht mehr unter uns sein wirst.
Wusstest du nicht Mama,
dass du in meinem Atem wohnst?
Und weiter lebst du, so lange ich lebe?
Dein strahlendes Lächeln
werde ich im Funkeln der Sterne erkennen,
wenn das Universum der Sehnsucht mich erdrücken wird..
Du schenktest mir das Licht des Lebens
Mit Geduld und Ehre erzogst du mich
und der unerschöpften Liebe
deiner heiligen reinen Seele.
Sprich bitte, sag mir nur ein letztes Wort
wie gerne ich dich sehen
und zwischen Freudentränen umarmen würde.
Lies mein Gedicht liebe Mutter,
Schweige nicht, bitte!
Ach, wenn ich die Zeit und die böse Krankheit herausfordern
und sie in den Abgrund schleudern könnte;
um das Unglück zu verhindern.
In deinen Schoß sich wieder zu kuscheln,
Wie damals, als ich ein Kind war
und mein Herz Glückseligkeit verspürte.
Wie glücklich ich war, wenn deine Hände
das Innere meiner Seele streichelten.
Mein ganzes Wesen floss durch deine Poren.
Lass mich nicht verwelken, mit deinem letzten Atemzug
Himmel und Erde, ich flehe euch an! Nehmt mir meine Mutter nicht weg.
“NJË COPË KOTHERE”
EIN STÜCK BROTKRUSTE
Ein Stück Brotkruste zum Essen
um den Hunger für ein paar Stunden zu stillen,
den Begleiter des Lebens,
dieses heulenden elenden Daseins,
des trüben Anblicks, der in der Zeitstrudel verloren geht,
ausgelöscht durch das grausame Schicksal der Geburt.
Wer ist an all dem schuld?
Was ist meine Schuld?
Waren wir nicht von Gott geliebt?
Waren wir in der falschen Welt angekommen?
Der berüchtigte gleichgültige Hunger,
der in den Überfluss der Fata Morgana verschwindet
damit wir uns über Armut freuen können.
Wie gerne wäre ich in den Wolken
mich mit der Luft des Universums zu sättigen.
Um mich in der entfernten Sonne zu wärmen
um das geronnene Blut zu vermeiden,
um die schwachen Schläge nicht zu spüren,
die aus den Herzen meiner Brüder kommen,
ihre Gesichter sind blass, rissig ihre Lippen
wie der Boden unter ihren Füßen.
Lass das Brot nicht zerbröckeln!
Wo ist Christus, um euch zu vermehren?
Ich kann mir keine Antwort geben
außer dieser Brotkruste , von der ich nicht mal weis,
ob ich das Recht habe, sie herunterzuschlucken.
“PRELUD”
AUFTAKT
Kniend in der Dunkelheit ,
Pflegefall in einem dachlosen Unterschlupf
Gast des Sturms am offenen Himmel,
keine Sterne, kein Mond
im Schlamm versunken
voll mit tiefen Gedanken.
Während ich davon träume, eines Tages mit allem, was es gibt,
reich zu sein.
Ohne Hände, alt
Grabe ich den Schatz des Elends aus,
voll mit zerstückelten Leichen.
Auftakt
lautloses Duell,
während die Unschuld anfleht.
Opfer blutrünstiger Wünsche
wo alles und nichts
für immer vereinen.
Und ich wandere weiterhin vergeblich umher,
gebrechlich, lebendig begraben.
Aber ich gebe zu, dass ich mich eines Tages
wohl fühlen werde
mit meinem eigenen Frieden.
“NËNËS SIME”
Kam thurur shumë vargje
shkrime pa mbarim
për lot, dhimbje, dashuri.
Në to bën pjesë edhe ti e shtrenjta nëna ime.
Puth sytë e tu gjysëm të mbyllur
dikur të mbushur plot shprehi mirësie.
Të ledhatoj duart akoma të ngrohta
ashtu siç bëje edhe ti.
Përshkoj me gishtërinj
rrudhat e shumta të pleqërisë tënde të parakohshme
pa mundur ta pranoj lëngimin tënd
prek thinjat në flokët e tua
dëshmi vuajtjesh në përjetësi.
E pazëvëndësueshme je për mua
nëna ime e shtrenjtë
të dua pafundësisht
si perëndeshë, e re, do të mbetesh
gjithmonë në shpirtin tim.
Askush nuk mundet të më bindë
se më nuk do të të shoh
se në këtë jetë më nuk do të jesh.
Nuk e dije se gjithmonë
në frymëmarrjen time do të mbetesh?
Nëse unë jetoj, do të jetosh edhe ti?
Buzëqeshjen tënde të çiltër
në vezullimin e yjeve do ta dalloj
ndërsa universi i mallit do të më pushtojë.
Ti më dhe dritën e jetës
më rrite me durimin e mundimit
dhe me dashurinë e madhe
të shpirtit tënd të vyer, të pastër.
Folmë, të lutem veç një fjalë të fundit më thuaj
sa do të doja të të shihja
mes lotësh gëzimi duke u përqafuar,
Lexoji vargjet e mia nënë
të lutem heshtur mos rri!
Ah sikur të sfidoja kohërat, sëmundjen ligësi
e në humnerë gjithçka të gremisja
të pafatin fat ta largoja
dhe të strukesha përsëri në prehërin tënd
ashtu siç bëja kur isha fëmijë
teksa gjeja paqe e qetësi.
Sa lumturohesha teksa duart e tua
ledhatonin brendësinë e shpirtit tim
gjithë qenien time të lulëzuar nga poret e tua.
Mos më venit me gulçin tënd të fundit
të lutem nënë përtej qiellit mos ik!
“NJË COPË KOTHERE”
Një copë kothere për t’u ushqyer
për të shuar urinë e kushedi prej sa orëve
shoqëruese e jetës
që ulërin ekzistencën e mjerë
e ndaluar tek pamja e përhumbur nëpër kohëra
të zhdukura nga fati mizor për të lindur.
Kush e ka fajin për të gjithë këtë?
Çfarë faji kam unë vetë?
Mos vallë nuk ishim të dëshiruar nga Zoti?
Mos vallë kishim ardhur në botën e gabuar?
Uri famëkeqe moskokëçarëse
që zhdukesh në bollëkun e mirazhit
që të gëzohemi në fukarallëk.
Sa do doja mes reve të isha
me ajrin e universit të tejngopesha.
Të ngrohesha në diellin kaq të largët
për të mos parë gjakun e mpiksur
për të mos ndjerë rrahjet e dobëta
të zemrës së vëllezërve të mi
të zbehtë, me buzë të çara
si toka nën këmbët e tyre.
Kothere buke mos u shkërmoq!
Ku është Krishti për të të shumuar?
Nuk kam ç’përgjigje vetes t’i jap
përveçse kësaj copë kothereje
që nuk e di nëse kam të drejtë ta kapërdij.
“PRELUD”
E gjunjëzuar në errësirë,
uloke nën një strehë pa çati
shoqe e stuhisë në qiell të hapur,
pa yje, pa hënë
e zhytur në llumin e baltës
përplot mendimesh të thella.
Teksa ëndërroj se një ditë do të pasurohesha me gjithçka që ekzistonte
pa duar, e plakur
gërmoj thesarin e mjerimit
plot kufoma të çarfalitura.
Prelud
duel i heshtur,
teksa lutet pafajësia
pre e dëshirave të etura gjakatare
atje ku Gjithësia dhe Hiçi
bashkohen përgjithmonë.
E unë vazhdoj të endem në kotësi
e paaftë, e varrosur për së gjalli
e pranoj se një ditë
do të ndjehem rehat
nga vetë paqja ime.
………………………………..
Përktheu në gjuhën gjermane Arjan A. Bejko, Profesor dhe përkthyes i gjuhës gjermanishte dhe anglishte. Arjan A. Bejko ka lindur më 11 shkurt të vitit 1957 në Tiranë, dhe aktualisht është banues në Bottrop të Gjermanisë.
