NGA MIMOZA NEBIAJ
Nëse një dite,
Nuk do me shikoni,
Dhe me sy te me kërkoni…
Mos u alarmoni,
Nëse nuk do me shihni,
Ne rruget e qytetit tim,
Unë jam nisur per shtegtim…
Nese nuk me shikoni,
Qe nuk kam shkruar,
Vdekjen kam perqafuar,
Se ashtu si te tjere,
Jam larguar nga kjo jete…
Nese” malli” per mua,
Do u marre… une shkrimet,
I kam lene…
Ato kane shume per te thene…
Nese ma shkulin zemren,
Ajo do te kulloj gjak…
Nese ma shkulin zemren,
Ajo me nuk do te rrah…
Nese ma dermojne zemren,
Dhe me thone pa ndalu pak,
Kujt po ja thurr vargjet,
Qe i thua me aq” Zjarr”…
Do t’u thosha se e kam ne zemer,
Brenda eshte me zemren bashke…
Vetem per nje gje do me mbetet merak,
Per jeten qe jetova,
Vetem lot ore e cast…
Por te gjithe jemi bijte e vdekjes,
E kam thene dhe me pare,
C’dokush eshte banor i saj,
Nuk ka force qe e ndal…
Po kjo qenka shume e forte,
Dhe nuk pyeska me per radhe,
Nese do te iki…
Vetem per nje cast,
Do te them vetem nje fjale:
Pa m’u dridhur qerpiku aspak:
” BEXHET DHE MIMOZA”…
“Perjetesisht bashke”….!!
About Post Author
