Një grimë dritë…
Kur nata zbret me velin e saj të zi
rishtas shpërfaqet ylli që kërkon
të buzëqesh në terrin e saj .
Nis ta kundroj tërë kërshëri së
largmi në heshtjen e qiellit, tek
drita vezulluese e tij më verbon
sytë dhe befas gjumi i ëndrrave
më rrëmben sikur me magji.
Si puhizë e lehtë më përkëdhel
shpirtin sikur hëna bie të flejë
mbi detin e qetë kaltëriosh.
Në çdo shikim verbohem nga
drita e tij vezulluese që depërton
në deje sikur kënga që nata fsheh
në zë të bardhë.Mandej avitet
agimi që përpiqet të më zgjojë
dhe unë që luftoj ta mbajë yllin të
më ndrijë udhën të mos e lë shkojë
sepse errësirës i druhem.
Në pëkundjen e gjumit të
ëndrrave shoh gjithësinë që zgjuar
s’mund kurrësesi ta përfytyroj e aq
më pak ta admiroj.
Dhe kur më troket zgjimi serishmi
ëndrra më thërret:
“Kthehu ,sepse në të gjen jetë”!
