NJË NËNE QË IKU PIKËLLUAR
(Elit…)
Drejt muzgut ajo, iku nxituar.
Dielli s’i ndriti, se shpejt i perëndoi.
Dhe pse muzgjet në Maj, janë të lakmuar,
I saj u dogj, si jeta që ishkoi.
Fati e lëndoi shumë si nënë…
Dhe jetoi vetëm dimra…acar.
Edhe ditët për të, ishin net pa hënë.
Netët…skëterrë, pa”Yllin Polar”!
Buzëqeshjen si gjyshe, ja ngrinë në buzë.
Sa pak e shijoi breg-oqeanit, m’atanë!
Një monstër njerëzore, një Circe, Meduzë,
Rrënjët e gjakut ja prenë… ja thanë!
………………………
Dhe ike me dhimbje, pikëlluar,
Dhe prapa, sa dhimbje që le!
Me lot u përcolle, të kulluar…
Dhe një grusht të hodhëm, me dhe.
